Afscheid

  

Een man en vrouw dragen hun
gebombardeerde baby
voor zich uit. Behoedzaam.
Als een geschenk. Een offer.
Als iets dat nog kan breken.
Dat nog koestering nodig heeft
zonder het te weten.

Zijn ze op weg naar baby's begrafenis?
Is er een echte begrafenis? In elk geval
lijken ze op weg naar een afscheid.
Het afscheid van zeker drie levens.

Het noodlot gidst hen, stuurt hun stappen.
De man kijkt voor zich uit. De vrouw
streelt het kind vluchtig over 
een schoongewassen
grauwe wang.

Ze huilt simpel en bescheiden
maar ook zo ongeremd
dat ik het nooit wil - maar
misschien toch zal - vergeten.

Nog maar een paar maanden terug, besef ik,
bracht ze het kind ter wereld. Een geboorte
is nooit makkelijk, een leven altijd kostbaar.
Misschien heeft ze meer kinderen. Misschien
doet die overweging er heel weinig toe.

Ze draagt een hoofddoek, en zonderlingen
die dan niet om haar zouden kunnen huilen,
niet mét haar zouden kunnen huilen - van hen
kende ik er enkelen. Maar nu niet meer.

Ze zullen zich afvragen
wat ze hebben misdaan.
Ik gun ze geen uitleg. 

Nee, ik raakte nog geen vrienden kwijt
door dit Conflict. Sommige mensen
vinden vrienden verliezen
het ergste wat hen kan treffen.
Sommige mensen willen niet alleen zijn.

Sommigen vinden vrienden hebben
zwaarder wegen dan elk conflict.
Sommigen vinden, naar het schijnt,
dat op vriendschap geen prijs mag staan.

Is er iets noodzakelijkers dan het bezit van vrienden?
Misschien is het soms nog veel, veel noodzakelijker
geen vrienden te bezitten.
Misschien is vrienden verliezen
wat het leven ook zijn wrange glans en schoonheid geeft.

Nee, ik raakte nog geen vrienden kwijt
door dit conflict. Maar sommige vrienden
zijn nu
muisstil.

Maar ik hoor je, vriend. Ik hoor je.

©Carl Stellweg