Hoe hij haar lokken optilde en zijn brandschone handen op haar gezicht legde. Haar tranen afdwong en weer wegtoverde. De versluierde aftekening van het begeerde lichaam in die simpele kleren: hoe hij het daarin verborg en het toonde tegelijk. Geschrokken en geroerd nam ik dit alles waar. De storm doet wat met je bedacht ik als je er in blijft staan rechtop kin omhoog vind je altijd iets van je onschuld terug. Je kleren klampen zich aan je vast en houden samen met jou dapper stand. We kenden elkaar al best lang. Zeker een week of twee maar dit was opnieuw nieuw. De onbereikbare was ineens als ik was net zo onbeschermd als ik en dat was niet de afspraak. Het was te ver met ons gegaan. Hoe kwamen wij hier waar alleen die heerszuchtige rukwind huishield? Was er geen weg terug of geen weg vooruit? Hoe konden we elkaar redden van onszelf en elkaar en weggaan en uit elkaars armen blijven of vooral niet uit elkaars armen blijven en toch heel en toch onbeschermd blijven? Het was daar en to