De klachten over de kreet OK boomer zwellen al een hele tijd aan. Polariseert! Stigmatiseert! Discrimineert! Verbindt niet! Maar zal ik, 63-jarige, jou eens wat zeggen, boomer? Van mij mag hij, die kreet. Ik gebruik hem zelf weliswaar met mate, al was het maar omdat ik vanwege mijn leeftijd dan dikwijls ‘joh, je bent zelf een boomer’ naar het hoofd geslingerd krijg, maar ook omdat kreten hun kracht verliezen wanneer je er te kwistig mee strooit. Wat me desondanks aan OK boomer bevalt, is dat hij de terugkeer van het generatieconflict suggereert. Dat zou namelijk een zegen zijn. Géén zegen was wat we de afgelopen tientallen jaren hebben gezien: ouders en kinderen die oppervlakkige vriendjes van elkaar waren geworden om samen ongestoord te kunnen delen in het comateuze consumentenparadijs waarin onze samenleving was uitgemond. Begrippen als ‘burgerzin’, ‘verantwoordelijkheid’ en ‘opvoeding’ verdwenen naar de achtergrond omdat ze in geen enkel verdienmodel van pas kwamen. Maar