Het jaar lag alweer achter ons. Het laatste jaar voor het rampjaar, misschien wel het rampdecennium. 2019 dus. Het laatste gelukkige jaar. Bezonnen had men zich. Teruggekeken, de balans opgemaakt. Zo is men nu eenmaal, en omdat ik ‘men’ wel vaak, maar niet altijd tegen de haren in wil strijken, heb ik eraan meegedaan. Kleine moeite: ook in 2019 was ik voor de volle honderd procent gelukkig. Ja, ik weet het, het leven is lijden, de mensheid gemankeerd, de wereld een open wond, shit man, ik ben de laatste die het zal tegenspreken – maar aan mijn persoonlijke geluk doet dat niets af. En daar heb ik drie keiharde redenen voor. EEN: geen dag in mijn leven heb ik armoe of gebrek geleden. TWEE: geen dag in mijn leven ben ik ernstig ziek geweest. DRIE: geen dag in mijn leven heb ik niet geweten dat er iemand was die om mij gaf. Let wel, mijn geluk is niet volmaakt, want dan zou het weinig meer betekenen, maar aan de basisvoorwaarden is geheel en al voldaan, en daarom kan