Het hoge woord moet er maar eens uit: hoewel dikwijls humeurig, chagrijnig, melancholisch, cholerisch, over de hele linie pessimistisch, soms zeer cynisch, mij scherp bewust van alle gevaren die onze beschaving bedreigen en van alle ellende waarvan de wereld is doortrokken, en beroepshalve daar al jaren bij betrokken bovendien, doet dat alles niets af aan het volgende schaamteloze feit: ik ben gelukkig met het bestaan en alles wat het mij biedt. Elke minuut. Nee, elke seconde. Elke tel. Ik kan er niet omheen. Ik geneer me rot, maar ik ben intens dankbaar voor het leven zelf, al heb ik geen idee wie of wat ik eigenlijk bedanken moet. Leven: ik heb er kennelijk een vanzelfsprekend talent voor, ik ben waarschijnlijk wat men een zondagskind noemt. En dat wordt niet minder met het ouder worden, eerder meer. Ik verstar niet met de jaren, maar voel me juist almaar vrijer. Misschien is mijn geheim dat ik niets van dit alles ooit voor vanzelfsprekend heb genomen, en diep besef hoe bevoorrec