Skip to main content

Een kort stukje over geluk (het mijne)

 


Het hoge woord moet er maar eens uit: hoewel dikwijls humeurig, chagrijnig, melancholisch, cholerisch, over de hele linie pessimistisch, soms zeer cynisch, mij scherp bewust van alle gevaren die onze beschaving bedreigen en van alle ellende waarvan de wereld is doortrokken, en beroepshalve daar al jaren bij betrokken bovendien, doet dat alles niets af aan het volgende schaamteloze feit: ik ben gelukkig met het bestaan en alles wat het mij biedt. Elke minuut. Nee, elke seconde. Elke tel.

Ik kan er niet omheen. Ik geneer me rot, maar ik ben intens dankbaar voor het leven zelf, al heb ik geen idee wie of wat ik eigenlijk bedanken moet. Leven: ik heb er kennelijk een vanzelfsprekend talent voor, ik ben waarschijnlijk wat men een zondagskind noemt. En dat wordt niet minder met het ouder worden, eerder meer. Ik verstar niet met de jaren, maar voel me juist almaar vrijer.

Misschien is mijn geheim dat ik niets van dit alles ooit voor vanzelfsprekend heb genomen, en diep besef hoe bevoorrecht ik ben als iemand die weliswaar nare, maar geen echt verschrikkelijke dingen in zijn jeugd heeft meegemaakt (en ook later niet), die een redelijk ellendige puberteit gelaten doorstond, die Koning Alcohol van zijn gruweltroon wist te stoten, die rijkelijk laat maar beter laat dan nooit De Ware Liefde vond, wiens bestaan niet tot een verschrikkelijk deel van de wereld veroordeeld is, tot nu toe nooit ernstig ziek is geweest, en zich nooit werkelijk onbemind heeft geweten. Juist daardoor kan ik mij dagelijks verbazen over mijn eigen geluk - in meer betekenissen van het woord.

Ik ken genoeg mensen die ogenschijnlijk net zo bevoorrecht zijn als ik, en het leven bitter aanklagen, ouderdom en aftakeling bewenen nog voordat ze goed en wel zijn ingetreden, alle romantiek en alle dromen in hun leven vroegtijdig hebben afgezworen, en niets dan donkere wolken zwanger van schuld en spijt zien. Een dergelijke dispositie gun ik niemand.

Het zijn mensen met een vaak opgewektere manier van doen dan ik, maar als je ze vraagt naar hun kijk op hun eigen leven, is dit wat er na enig aandringen tot mijn stomme verbazing uit komt. Al die opgewektheid is dus een façade, aangeleerd gedrag, conventie. Of erger: valse verwachting. Of het allerergst: wanhoop.

En soms misschien ook: gebrek aan verbeeldingskracht.

Ik gun het ook niemand om te zijn wie ik ben, want mensen als ik zijn niet bijzonder geliefd, maar ik gun wel iedereen mijn even schijnbaar ongerijmde als natuurlijke, diepe hang naar het leven.

Vanwaar die hang, uiteindelijk? Net als de Mount Everest: because it's there. Het leven, bedoel ik. Dat kloteleven is er om te beklimmen, voor dat sublieme, eenzame uitzicht over die tragische, wonderschone kutwereld, waartoe wij veroordeeld zijn, en die ons voor een verraderlijk korte tijd geschonken is. Doe er iets moois, goeds en oprechts mee. Het is bijna een plicht.

Amen, en welgemeend excuus.

Comments

Popular posts from this blog

Ofer

In march 2013, I was at a demonstration  held in support of Palestinian prisoners on hunger strike a t Ofer prison, near Ramallah on the Westbank . Check my pics and texts (oh, and by the way, you're not allowed to reproduce them without my consent).   On our way to the checkpoint. There was a feeling of expectation, although everybody knew more or less what was going to happen.   Preparing for prayers. Friday prayers with Israeli soldiers in the background. Behind the checkpoint is Ofer prison, where around 1000 Palestinians are detained. Israeli military preparing themselves for what in the last ten years has become a weekly ritual, a tango of hate, a deadly festival, almost a way of life. A fiery sermon... Meanwhile, the Shabab ('youth'), endowed with the task of stone-throwing, were gathering in the hills. Prayers... ...more prayers... And then it starts. Picking up stones. Teargas. Loads of it. Your eyes and lungs burn, you choke, you want to throw up, you ...

Een stinkend bouwwerk van hypocrisie

  De aanvallen op ziekenhuizen in Oekraïne werden zonder voorbehoud als oorlogsmisdaad veroordeeld. Nu, in Gaza, is er veel meer aarzeling. Zouden ziekenhuizen toch niet een legitiem militair doelwit kunnen zijn? 'Meten met twee maten,' wordt er dan geroepen. Daar is tegenin te brengen dat je de oorlog van Israel tegen Hamas gerechtvaardigder zou kunnen noemen omdat Oekrainers geen 1200 Russen op veelal beestachtige wijze hebben vermoord. Ik heb naar bijna alle beelden van 7 oktober gekeken die ik kon vinden. En zelfs al zijn niet alle gerapporteerde gruwelen waar, ik heb zelden zo'n moorddadige smeerlapperij gezien als op 7 oktober. Inderdaad te vergelijken met ISIS, en Algerije in de jaren negentig, toen dat land werd geteisterd door de Gewapende Islamitische Groep. En toch is Israel voor mij de absolute bad guy in dit conflict. Ik 'kies' partij. De Palestijnse partij. Ik weiger om met een soort handenwringende machteloze wanhoop hier tegenaan te kijken. Ik haat z...

Flirten, een gewichtig onderwerp

Wat was je leukste flirt? Dat vroeg iemand op facebook mij (en anderen) laatst. Een gewichtige vraag die een antwoord verdient.  Want flirten is belangrijk. Er is veel ruwheid en oppervlakkigheid in de wereld, wat u zegt, maar zolang er nog wordt geflirt, is er hoop. Flirten is natuurlijk verre van inclusief, want je flirt wel met de een en niet met de ander, en je doet dat ook nog eens volgens subjectieve criteria (die overigens wel aantrekkelijke mensen privilegieert!), het is dus veel meer een uitsluitings- dan een insluitingsmechanisme, maar dat vind ik niet erg, want je kunt maar voor een beperkt aantal mensen iets betekenen in het leven, en zolang je dat doet, en je verder als een oppassende burger gedraagt, doe je het goed. Laten we er voorlopig vanuit gaan dat de flirtdrift in de wereld zo sterk is, dat ze niet in haar voortbestaan wordt bedreigd door het inclusiviteitsmonster. Als adolescent was ik een gemankeerd flirter. Ik wilde wel, maar beheerste slechts één techniek:...