Een stinkend bouwwerk van hypocrisie

 

De aanvallen op ziekenhuizen in Oekraïne werden zonder voorbehoud als oorlogsmisdaad veroordeeld. Nu, in Gaza, is er veel meer aarzeling. Zouden ziekenhuizen toch niet een legitiem militair doelwit kunnen zijn?

'Meten met twee maten,' wordt er dan geroepen. Daar is tegenin te brengen dat je de oorlog van Israel tegen Hamas gerechtvaardigder zou kunnen noemen omdat Oekrainers geen 1200 Russen op veelal beestachtige wijze hebben vermoord.

Ik heb naar bijna alle beelden van 7 oktober gekeken die ik kon vinden. En zelfs al zijn niet alle gerapporteerde gruwelen waar, ik heb zelden zo'n moorddadige smeerlapperij gezien als op 7 oktober. Inderdaad te vergelijken met ISIS, en Algerije in de jaren negentig, toen dat land werd geteisterd door de Gewapende Islamitische Groep.

En toch is Israel voor mij de absolute bad guy in dit conflict. Ik 'kies' partij. De Palestijnse partij. Ik weiger om met een soort handenwringende machteloze wanhoop hier tegenaan te kijken. Ik haat zoete plaatjes van een Palestijns en joods jongetje die met hun armen over elkaars schouders op een muurtje zitten. Ik heb geen boodschap aan vrijblijvende oproepen tot wederzijds begrip. Die suggereren een gelijkwaardigheid die er helemaal niet is.

Het enige wat er mis is met de Palestijnen is dat ze geen joden zijn. Daardoor is er geen plaats voor hen in de joodse staat die Israel is. Ze zouden dus een eigen staat moeten hebben, in hun leefgebied en dat van hun directe voorgeslacht, maar dat heeft Israel onmogelijk gemaakt door in dat gebied een kleine 250 dorpen en steden te bouwen (waaronder een stuk of 100 'wilde' nederzettingen), met in totaal ruim 700.000 inwoners (inclusief Oost-Jeruzalem), plus een hele bezettings-infrastructuur met kolonistenwegen, industriegebieden, 'gesloten militaire zones' en niet te vergeten de muur of afscheiding. Apartheid in de overdrive. Israel gaat daar nooit meer weg. Het kiest voor verdere uitbreiding van zijn kolonisatiepolitiek en omsingeling en verstikking van Palestijnse gemeenschappen.

In Gaza zijn er sinds 2005 geen nederzettingen, maar Gaza heeft regelrecht met deze kwestie te maken. Het is altijd - dus nog vóór Hamas - de politiek van Israel geweest Gaza te isoleren van de Westelijke Jordaanoever om ook op die manier een Palestijnse staat onmogelijk te maken.

Ik sprak ooit een student op de Westelijke Jordaanoever, die afkomstig was uit Gaza. Hij had zijn hele familie al zeven jaar niet gezien, want die kwam Gaza niet meer uit en hij kwam Gaza niet meer in. De afstand tussen waar hij woonde en waar zijn familie woonde was zestig kilometer. Hij overwoog naar Amman te gaan, vanaf daar naar Cairo te vliegen, en dan te proberen om via het Egyptische checkpoint bij Rafah, op de grens van de Sinaï, de Gazastrook binnen te komen. Maar dat kostte hem handenvol geld, de Sinaï was toen al gevaarlijk, en het checkpoint bij Rafah was meestal dicht. Hij zag er geen gat in, maar ik las de wanhoop in zijn ogen.

Als je mensen blind van woede wilt maken, moet je ze zo behandelen.

Dan is er nog de kwestie van de vluchtelingen. Honderdduizenden Palestijnen ontvluchtten de oorlog waaruit de staat Israel in 1948 werd geboren. Het doet er niet eens echt toe of ze werden verjaagd of uit eigen verkiezing vluchtten (ze werden verjaagd), het doet er niet eens toe dat Arabische landen deze oorlog zelf waren begonnen (nadat het verjagen al was begonnen): toen de oorlog was afgelopen (en de zionisten meer land hadden ingenomen dan hun in het VN-plan was toebedeeld), mochten deze vluchtelingen niet terugkeren, want in de jonggeboren joodse etnostaat die Europese zionisten in dit deel van de wereld voor zichzelf opeisten, maar waar de autochtone bevolking met haar eigen politieke aspiraties niets van wilde weten, was voor hen geen plaats meer. Hun huizen en bezittingen werden geconfisqueerd en in vele gevallen vernietigd. Op hun land verrezen nieuwe dorpen, bewoond door joodse migranten uit vele delen van de wereld. Palestijnen die toch clandestien de grens overwipten, bijvoorbeeld om hun geroofde akkers te bewerken, werden 'infiltranten' genoemd en beschoten.

Deze onrechtvaardigheid is voor mij zo verpletterend duidelijk, dat iedereen met enige kennis van en respect voor feiten en met enige aanleg voor logica en redelijkheid maar één partij kan kiezen - en móet kiezen.

Nogmaals, er is niet de minste gelijkwaardigheid te vinden in deze kwestie. Ik heb veel en veel meer dodelijk verminkte Palestijnse lijken gezien dan Israelische in de loop der jaren. Een hele generatie Palestijnen heeft niets anders gekend dan buitenproportionele Israelische bommencampagnes met mooie namen als Operatie Verdedigingsschild (2002), Operatie Zomerregens (2006), Operatie Herfstwolken (2006), Operatie Warme Winter (2008), Operatie Gegoten Lood (2008-09), Operatie Terugkerende Echo (2012), Operatie Zuil van Verdediging (2012), Operatie Aanbrekende Dageraad (2012), Operatie Beschermingsrand (2014), en de huidige Operatie IJzeren Zwaarden (2023). En dan noem ik niet eens de vele kortere militaire 'operaties' die geen poëtische namen hebben gekregen.

Het zijn geen 'operaties'. Het zijn moordcampagnes van een van de best uitgeruste legers ter wereld (3,8 miljard dollar aan militaire steun van de VS per jaar) tegen een bevolking die zich niet adequaat kan verdedigen. Het is van een onvoorstelbare lafheid, volgens mij uniek in de moderne naoorlogse geschiedenis.

De Palestijnen hebben tegenwoordig een aardig rakettenarsenaal, ze hebben prima mortieren, raket- en granaatwerpers, handgranaten, automatische geweren, drones, guerrillatactieken die inderdaad inhouden dat strijders 'oplossen' in de bevolking - de Viet Cong deed niet anders - maar ze hebben geen tanks, geen gevechtsvliegtuigen, geen gevechtshelikopters (Apaches, vliegende forten waarvan ik er wel eens paar boven mijn hoofd heb zien hangen, wat geen prettig gezicht was), geen marine, geen witte fosfor (verboden, veroorzaakt zeer ernstige brandwonden), geen vacuümbommen, geen bunker-busterbommen, laat staan atoombommen.

Telkens als de Palestijnen zo'n 'operatie' over zich heen kregen, deden we of ze een natuurramp was overkomen. Arme sloebers, laten we wat hulp sturen. Of dat Palestijnse dode burgers onbedoelde slachtoffers waren, terwijl Hamas 'mikt op burgers'. De Palestijnse dode burgers zijn wél bedoelde slachtoffers, want je weet van tevoren dat je ze gaat maken als gevolg van je extreem gewelddadige, mensonterende, onrechtvaardige, corrumperende bezettings- en kolonisatiepolitiek.

De Palestijnen hebben zich hier vaak tegen verzet met wat wij terrorisme noemen en afkeuren omdat de gruwelijkheid meteen in het oog springt terwijl de gruwelijkheid van bommencampagnes ons als rationeler en moreler voorkomt omdat die campagnes een 'militair doel' zouden dienen. Dat is kortzichtig. Achter een militair doel zit een politiek doel, en het gaat erom of dat doel goed- of afkeurenswaardig is.

Nee, ze moeten op hun rug met hun pootjes omhoog liggen, de Palestijnen, dat is wat er van ze wordt gevraagd.

Er zijn er trouwens genoeg die vreedzaam verzet bieden, die zich laten inspireren door Mahatma Gandhi en Martin Luther King. Daar heb ik ooit een lang verhaal over geschreven dat geen krant of tijdschrift wilde hebben, want de enige interessante Palestijn is een gewelddadige terroristische Palestijn of een zielige gebombardeerde Palestijn. Een vreedzame Palestijn is saai, er is bovendien geen Palestijn waar Israel een grotere hekel aan heeft dan aan een vreedzame Palestijn, want daar moet je mee praten, over een Palestijnse staat bijvoorbeeld, en een werkelijk levensvatbare staat heeft geen enkele Israelische regering de Palestijnen aangeboden. In 2000 en 2008 hadden ze bijna een gedrochtelijk ministaatje zonder reële soevereiniteit geaccepteerd, en werd het ze luidkeels kwalijk genomen dat ze daar toch maar vanaf zagen, wat de omgekeerde wereld is. Deze tweestaten-oplossing zou bovendien niets hebben veranderd aan de status van tweederangsburgers die Palestijns-Israelische burgers hebben.

Israel wil geen vrede met de Palestijnen die voor hen niet vernederend is. Vandaar dat als de Palestijnen een grote manifestatie op touw zetten zonder uiting van terreur - tenzij je stenengooien, brandbommetjes, en het verbranden van autobanden terreur wil noemen - Israelische scherpschutters de zaak onmiddellijk proberen te laten escaleren. Zoals tijdens de Grote Mars van de Terugkeer bij het hek om de Gazastrook, tussen maart 2018 en december 2019, toen er 250 Palestijnen werden vermoord en er 10.000 werden verwond, vaak zeer ernstig, vaak voor het leven verminkt door zogeheten 'high velocity'-kogels in enkels en knieën, en er één Israelische soldaat licht gewond raakte. Het lijkt alsof deze gebeurtenis uit het geheugen van de Nederlandse media en politici is gewist. En niet alleen van Nederlandse media en politici.

Het lijkt ook van geen enkel belang om te weten dat als de Hamas-raketten in de loop van 20 jaar 200 Israelische burgers hebben gedood, het er veel zijn, en dat die raketten nog vóór de installatie van het Israelische afweersysteem Iron Dome heel weinig slachtoffers eisten, en trouwens ook weinig materiele schade aanrichtten, waardoor er ook weinig slachtoffers zouden zijn gevallen als de Israeliers geen goede schuilkelders en waarschuwings- en onderscheppingssystemen hadden.

Samengevat: ik durf te stellen dat de Israelische staat de Palestijnse orgie van wraak en haat op 7 oktober over zijn eigen burgers heeft afgeroepen. Dat betekent niet dat die terreurdaad geen diepe morele afkeuring verdient, dat Israel niet het recht heeft zijn burgers tegen Hamas te beschermen, maar natúúrlijk is er een voorgeschiedenis, en is er een context. En daarnaast zijn - ik zeg het voor het laatst - de machtsverhoudingen in dit conflict zo ongelijk, en zijn de onrechtvaardigheid van dit conflict en de historische Europese schuld eraan zo evident, dat juist om die reden de Palestijnen niets goeds van het Westen te verwachten hebben. Dan zou het hele stinkende bouwwerk van misdadige hypocrisie met donderend geraas instorten.

Vandaar Hamas. Het islamofascisme van verworpenen. Die permanent uit het schuldige westerse bewustzijn zijn gebannen. Je oogst wat je zaait.

©Carl Stellweg