Eerst hield ik van haar veel Daarop haatte ik haar erg en rende in de nacht naar een vijver en sprong en toen verscheen zij aan de rand en riep: ‘Zal ik je dan maar laten verdrinken?’ En ik riep: ‘Ja!’ En zij riep: ‘Echt?’ En ik riep: ‘Ja!’ ‘Ik haat je zo erg!’ riep ze en lachte ‘Ik haat je zo erg!’ riep ik en lachte en toen sprong ze en daarop werd zij de hele vijver niets weet ik van haar ook haar gezicht niet alleen haar onverschrokken meisjessilhouet aan de rand van de vijver handen in haar zij haar woeste jurkje haar stem haar heldere stem in de onontcijferbare nacht haar armen onder water haar koortsige vijverarmen niets weet ik van haar ook haar gezicht niet maar ik hield van haar haatte haar en hield van haar opnieuw en veel en zelfs nog na het ontwaken en dat weet ze. Maar vertelt ze me niet. ©Carl Stellweg