Je bent het zo beu om maanden aan een stuk een hart te breken te kamperen in die zijkamer zo beu nachtelijk geween steeds door de muur de vreugdeloze lome vangarmen van de schuld haar laatste restje hoop dat je geen genadeslag gunt klotsend door de dagen klotsend door de dagen de vereiste verplichte pose overtuigde pose van de eenzaat de kroeg altijd die kroeg alles alles beu een nieuw huis is alles wat je vraagt een nieuw huis een nieuw begin en dan – dan krijg je wat je vraagt Proficiat: weg kun je nu uit die zijkamer vol bedorven schuld weg van haar gebroken hart dat je zo grieft. Op nu naar een nieuw zelf een nieuwe versie van jezelf. Wat dacht je van: een zoeter schuldcomplex? Een bekoorlijker gebroken hart? Een ruimere zijkamer zelfs, lijkt je dat wat? Hoe dan ook: proficiat. ©Carl Stellweg