Proficiat

 

Je bent het zo beu om maanden
aan een stuk een hart te breken te
kamperen in die zijkamer zo beu

nachtelijk geween steeds door de muur de
vreugdeloze lome vangarmen van de schuld

haar laatste restje hoop
dat je geen
genadeslag
gunt

klotsend door de dagen
klotsend door de dagen
de vereiste verplichte pose
overtuigde pose van de eenzaat

de kroeg altijd die kroeg
alles alles beu

een nieuw huis is alles wat je vraagt
een nieuw huis een nieuw begin

en dan – dan krijg je wat je vraagt

Proficiat: weg kun je nu
uit die zijkamer vol bedorven schuld
weg van haar gebroken hart
dat je zo grieft.

Op nu naar een nieuw zelf
een nieuwe versie van jezelf.

Wat dacht je van:
een zoeter schuldcomplex?
Een bekoorlijker
gebroken hart?
Een ruimere zijkamer zelfs,
lijkt je dat wat?

Hoe dan ook: proficiat.

©Carl Stellweg