In die onvergetelijk gemoedelijke jaren tachtig studeerde ik enige tijd in het Tilburgse stadje T. Ik hoor u nu al: Het ‘Tilburgse stadje T.’? Wat is dat voor flauwigheid? Zo noemen ik en een voormalige studiegenoot het nu eenmaal, en het is allang geen grap meer. We hebben het niet eens zelf verzonnen, toch zeggen we het al een jaar of vijftien zonder dat we echt weten waarom, en dus komen we er waarschijnlijk nooit meer vanaf. Vergeef ons dus alstublieft ons ‘Tilburgse stadje T.’, het is een raadsel, het is sterker dan onszelf. Lees verder. In het Tilburgse stadje T., zo was ik aan het vertellen, studeerde ik aan de Academie voor de Journalistiek. Die was destijds nog gevestigd op een tochtig bedrijventerrein aan de Groenstraat. Nu ik dit zo sec heb opgeschreven voel ik een huilerige weemoed onstuitbaar in mij opborrelen. Wat een aanblik bood destijds het Tilburgse stadje T.! Op tal van plekken waren er uitgebrande karkassen van textielfabrieken te bezichtigen, alsmede architect