Op een doodgewone beau matin naar een Franse film, dus over doodgewone mensen en hun doodgewoon diepe drama's. Dat was wat ik wilde: eens een keer doodgewoon goede waar voor mijn doodgoeie geld. Dementerende vader, roekeloos overspel, liefde een wankel kompas, een ongewis vangnet in donkere diepten. En toen moest een vrouw achter mij opeens even snikken. Waarschijnlijk om háár dementerende vader, háá r roekeloos overspel, o m wat haar zoal kwelde en heelde in verleden of heden. Dat was niet gewoon. Gewoon, dat is iemand die slurpt en boert en belt en tegen je stoel schopt en schamper proest bij een ontroerende scène. De film liep redelijk af: niemand ging dood, niemand ging zomaar weg zonder uitleg. Doodgewoon mededogen alom dus en toch (of daarom): in het donker gehuild en geschuild, maar nog mooi voor het eind van de ochtend weer heel gewoon thuis. ©Carl Stellweg