Een mooie ochtend

Op een doodgewone beau matin  
naar een Franse film, dus
over doodgewone mensen 
en hun doodgewoon diepe drama's.
Dat was wat ik wilde: eens 
een keer doodgewoon goede
waar voor mijn doodgoeie geld.
Dementerende vader, 
roekeloos overspel, 
liefde een wankel kompas, 
een ongewis vangnet 
in donkere diepten. 
En toen moest een 
vrouw achter mij 
opeens even snikken.
Waarschijnlijk om háár 
dementerende vader, háár 
roekeloos overspel, om wat 
haar zoal kwelde en heelde
in verleden of heden.
Dat was niet gewoon. Gewoon, 
dat is iemand die slurpt en
boert en belt en tegen je 
stoel schopt en schamper proest 
bij een ontroerende scène.
De film liep redelijk af: 
niemand ging dood, 
niemand ging zomaar 
weg zonder uitleg.
Doodgewoon mededogen alom 
dus en toch (of daarom): 
in het donker gehuild 
en geschuild, 
maar nog mooi voor het 
eind van de ochtend 
weer heel gewoon thuis.

©Carl Stellweg

Comments

Het levend schild-argument deugt van geen kanten

Het 'levend schild'-argument is eigenlijk de enige rechtvaardiging voor de wijze waarop het Israelische leger in Gaza opereert, en de enige verklaring voor het grote aantal burgerdoden, onder wie een groot aantal kinderen. Maar dat argument deugt van geen kanten. Zoals uit het onderstaande blijkt. Door Carl Stellweg De New York Times heeft op basis van luchtopnamen, geolocatie en AI vastgesteld dat Israel minstens 200 bommen van 2000 pond (ruim 900 kilo) heeft laten vallen op gebieden waar het de bevolking naartoe had gedirigeerd omdat het er veiliger zou zijn. Deze bommen van Amerikaanse makelij, ook wel Mark 84 of BLU-117 genoemd, zijn net zo zwaar als sommige zogeheten bunker-busters, maar ze zijn ongeleid, dat wil zeggen dat ze niet op een precies doel zijn gericht. De New York Times meldt dat de VS zelf deze bommen vrijwel nooit meer gebruikt in dichtbevolkte gebieden. Vast is komen te staan dat Israel ze in de eerste zes weken van de oorlog routinematig gebruikte, soms om...

Het antisemitisme van de Nederlandse politiek

Ja, erg, het antisemitisme in Nederland. Het rijst de pan uit. Het is weer 1933. Goed dat Dilan Yesilgoz, Miriam Bikker en Ulysse Elian - politici die bekend staan om hun open, onbevooroordeelde houding - in gesprek zijn gegaan met 'vertegenwoordigers van de joodse gemeenschap'. Dat wil zeggen: een deel van de joodse gemeenschap. Bijvoorbeeld Esther Voet, die ooit, als voorzitter van het CIDI (Centrum voor Informatie en Documentatie Israel, in de praktijk een lobbyclub voor de politiek van Israel ), het liquideren van vier voetballende Palestijnse jongetjes op het strand van Gaza afdeed met: 'Ja, vreselijk, maar dit is wel, oorlog, hè?' Esther Voet, die je op twitter nog wel eens kon betrappen op het delen van fakeberichten en dan boos reageerde. Zij is echt de meest bona fide en betrouwbare vertegenwoordiger van de joodse gemeenschap die je kunt vinden. Net als Ron Eisenmann, de huidige voorzitter van het CIDI. Wat is tegenwoordig antisemitisme in Nederland? Dat is v...

Flirten, een gewichtig onderwerp

Wat was je leukste flirt? Dat vroeg iemand op facebook mij (en anderen) laatst. Een gewichtige vraag die een antwoord verdient. Want flirten is belangrijk. Er is veel ruwheid en oppervlakkigheid in de wereld, wat u zegt, maar zolang er nog wordt geflirt, is er hoop. Flirten is natuurlijk verre van inclusief, want je flirt wel met de een en niet met de ander, en je doet dat ook nog eens volgens subjectieve criteria (die overigens wel aantrekkelijke mensen privilegieert!), het is dus veel meer een uitsluitings- dan een insluitingsmechanisme, maar dat vind ik niet erg, want je kunt maar voor een beperkt aantal mensen iets betekenen in het leven, en zolang je dat doet, en je verder als een oppassende burger gedraagt, doe je het goed. Laten we er voorlopig vanuit gaan dat de flirtdrift in de wereld zo sterk is, dat ze niet in haar voortbestaan wordt bedreigd door het inclusiviteitsmonster. Als adolescent was ik een gemankeerd flirter. Ik wilde wel, maar beheerste slechts één techniek:...

The hollow boy

Search This Blog