Mooie gore letterkunde

Het is rond de dertig graden
En ja, ze is mooi,
Maar wat opvalt

Zijn haar zwarte dikke trui
En zwarte lange broek
Haar zwarte schoenen
En zwarte sokken
Bij rond de dertig graden

En dan toch een honingkleurige teint
Maar hoe die verder bij haar is
Blijft ongewis, afgedekt

Als een klein sprookje dat je
Misschien lezen mag, ooit, als
Je zoet bent, hebt laten zien
Dat je een lieve grote jongen bent

En dan wordt het je terloops
Als kleine gunst geschonken
In een koel binnenskamers, nooit
Buiten bij rond de dertig graden

Misschien heeft ze een tragisch litteken
Maar moet je dan zo’n dikke trui dragen?
En zelfs al hád ze een tragisch litteken
Dan was dat bij niemand anders beter af

Om haar heen, buiten, parelt het zweet
Op geplamuurde gezichtjes
Maar haar beetje huid is gaaf en teder

En hoe ze het doet daar heeft ze
Vast nooit zo over hoeven nadenken

Natuurlijk heeft een meisje als zij
Altijd wel een boek bij zich
Van Nabokov, of Bukowski,

Altijd goed, altijd
Mooie gore letterkunde

Van oude mannen die ze
misschien iets wil geven
Dat ze jonge mannen ontzegt

Van wie ze iets wil hebben
Dat ze van jonge mannen weigert

Bij wie ze iets zoekt
Dat ze bij jongen mannen niet vindt

Ze weet niet altijd wat ze zoekt
Maar het stemt haar soms
Erg ontevreden wat ze vindt

Het boek rust in haar schoot
Veilig in haar schaduw
Rijpt het tot lezenswaardigheid

Goede oude boeken zijn daar goed in
In wachten op meisjes
In hopen op meisjes
In hopen om

Door meisjesvingers
Te worden bevoeld en blootgelegd
Geschonden
En heruitgevonden

Om haar heen wemelt het intussen
Van de blote navels,
De topjes en korte broekjes

Maar zij is het
Die de warmte tart
De blikken bekoort

De vale verveelde
Vormeloze zomer
Eindelijk, eindelijk eens

Glashard tot zwijgen brengt.

©Carl Stellweg