Het is rond de dertig graden En ja, ze is mooi, Maar wat opvalt Zijn haar zwarte dikke trui En zwarte lange broek Haar zwarte schoenen En zwarte sokken Bij rond de dertig graden En dan toch een honingkleurige teint Maar hoe die verder bij haar is Blijft ongewis, afgedekt Als een klein sprookje dat je Misschien lezen mag, ooit, als Je zoet bent, hebt laten zien Dat je een lieve grote jongen bent En dan wordt het je terloops Als kleine gunst geschonken In een koel binnenskamers, nooit Buiten bij rond de dertig graden Misschien heeft ze een tragisch litteken Maar moet je dan zo’n dikke trui dragen? En zelfs al hád ze een tragisch litteken Dan was dat bij niemand anders beter af Om haar heen, buiten, parelt het zweet Op geplamuurde gezichtjes Maar haar beetje huid is gaaf en teder En hoe ze het doet daar heeft ze Vast nooit zo over hoeven nadenken Natuurlijk heeft een meisje als zij Altijd wel een boek bij zich Van Nabokov, of Bukowski, Altijd goed, altijd Mooie gore