Eerst hield ik van haar
veel
Daarop haatte ik haar
erg
en rende
in de nacht
naar een vijver
en sprong en
toen verscheen zij aan
de rand en riep:
‘Zal ik je dan maar
laten verdrinken?’
En ik riep: ‘Ja!’
En zij riep: ‘Echt?’
En ik riep: ‘Ja!’
‘Ik haat je zo erg!’
riep ze en lachte
‘Ik haat je zo erg!’
riep ik
en lachte
en toen sprong ze
en daarop werd
zij de hele vijver
niets weet ik van haar
ook haar gezicht niet
alleen haar
onverschrokken
meisjessilhouet aan de
rand van de vijver
handen in haar zij
haar woeste jurkje haar
stem haar heldere stem
in de onontcijferbare nacht
haar armen onder water
haar koortsige
vijverarmen
niets weet ik van haar
ook
haar gezicht niet maar
ik
hield van haar haatte
haar en hield van haar
opnieuw en veel en
zelfs nog na het
ontwaken
en dat weet ze. Maar vertelt ze me
niet.
©Carl Stellweg
heel mooi
ReplyDeleteDank!
Delete