Niemandsland. Negorij. Nergenshuizen. End of the line. Plek waar je ‘nog niet dood gevonden wilt worden,’ precies.... Stuk voor stuk te krasse typeringen en stereotyperingen voor wat geen enkele typering of stereotypering verdient, voor wat ieder oordeel en dus ook de taal ontstijgt omdat het niet eens faliekant erg is, niet eens onomwonden lelijk is. Hier. Hier? Hier ís geen hier. Hier is waar je nooit pertinent geweest kan zijn. Nooit pertinent moest zijn. Maar waarom hier niet dood gevonden willen worden? Waarom niet ergens in dit parkje, bij de overdekte winkelpassage, in plaats van zo mateloos geijkt in een Venetiaanse gracht of zo? Dat, dát zou pas poëzie zijn. Niet in het sinistere la Serenissima, maar in het eigen slome Spijkenisje, voormalig vroom vissersdorp. Dat is het soort raadsel waar deze plek naar smacht, dat is de poëzie die hier dringender dan wat ook van node is. Venetië? Dat kan het uitstekend zonder jouw kadaver redden. Verbeeld je maar niks. Geen doorgewinte