Ooit vond een hoofdredacteur van de landelijke krant waarvoor ik bijna een kwart eeuw heb gewerkt - ik noem hem bij de eerste letter van zijn voornaam: O. - dat ik naar Israël moest voor nieuwsreportages, ongeacht mijn zorgen over de geestelijke en lichamelijke gezondheid van mijn moeder, die op dat moment zeer afhankelijk van mij was. 'Jij begaat een ernstige professionele fout, en daar moet jij maar eens goed over nadenken,' zei hij tegen mij. Over intimidatie en 'onveiligheid' gesproken. O. zette mij en mijn moeder - die hij niet kende, met wie hij geen flikker te maken had - onder onmenselijke druk. En hij wist het. Maar hij stond zelf onder onmenselijke druk. Na overleg met mijn moeder ben ik toch maar naar Israël - of beter: naar de Westelijke Jordaanoever - gegaan, heb daar fysiek tamelijk onveilige dingen gedaan (ik ben er samen met veel Palestijnen dag en nacht beschoten), heb er ervaringen opgedaan die mij hoe dan ook hebben verrijkt, schreef een reeks vla