Ik moet u, dat wil zeggen: u, lotgenoten op dit in doodstil en oneindig duister wentelende koningsblauwe, korenbloemblauwe, indigoblauwe, smurfenblauwe en ook nog eens met schuimend wolkenwit doorschoten, knotsgekke afijn, u weet wel dit wrange wondere thuis van ons allen U dus, dierbare lot- en Gaia-genoten, ik moet u zo zoetjes aan dringend iets bekennen: ik houd van de grauwe, stramme winter, als van de sprankelende, capricieuze lente, als van de lome, wulpse zomer, als van de moede, moede herfst. Een kniesoor en zwartkijker par excellence en pur sang: dat is wat ik nochtans ben, mijn pessimisme is wat ik de wereld aan genegenheid heb bij te dragen, maar toch zie ik schoonheid in onverklaarbaar veel dingen en omarm ik bijkans elke tel die mij op dit ondermaanse is gegund, en is niets - nou ja: niet veel - veilig voor mijn ontroering, en alles – nou ja: veel – mij tot troost, zo lang het strijklicht van ons lange leven samen er maar op valt, dan is het goed, m