Vanuit mijn slaapkamer kijk ik uit op het balkon van de flat waar ik ooit met haar woonde. Wat zal het zijn? Dertig jaar geleden. Generaties geleden dat ik daar met iemand woonde. Jaren van welwillendheid, jaren van vertwijfeling en goudeerlijke, welwillende woede, van naïeve desillusie, en toegegeven, wel eens een vermoeden van romantisch geluk. Vijf jaar in die sleurflat. We waren erg jong. Wat bleef was de vriendschap, een jaar of wat na die vijf jaar. En toen - toen was het klaar. Door het lot nu achterbuur geworden van haar en mijn verleden, probeer ik daar iets bij te voelen. Hardvochtig ben ik. Net als toen. Ik voel niets. Steeds dat leven in de schaduw van niets voelen. Totdat ik haar weer voor mij zie: zonnige zaterdagochtend in badjas op het balkon, te grote, vormeloze badjas met diepe zakken waar mijn handen soms de hare vonden als ik achter haar kwam staan en iets verzoenends zei. In die badjas zie ik haar water geven aan de kronkelhazelaar. Hazelaar door ons bevrijd u