Op de rivier voor mijn huis valt veel te zien zeg ik je Motorvrachtschip en riviercruiseschip stevenen op elkaar af passeren elkaar zwijgend als reuzenreptielen van heel verschillend ras die niets van elkaars taal begrijpen En in hun schaduw veel kleiner gedierte kano met zes roeiers, verwikkeld in eeuwige minnestrijd met het grote water dat hen steeds, als bewijs van zijn kracht een heel klein beetje laat winnen En de waterbus, waardoor ook ik mij liet vervoeren, in lege passagiersruimte waar ik paradijselijk stil machtige oevers voorbij zag glijden En besefte dat de rivier een pracht van een niemandsland is, met eigen wetten, eigen tradities vloeiende wetten en tradities een eigen gemeenschap ook gemeenschap van passanten die steeds terugkeren maar nooit tijd hebben te praten, enkel om elkaar heen laveren, Die kunstige dans is nu juist de lingua franca van dit niemandsland. Niemandsland is iedersland, voor ieder die weet een ander met stijl te omzei