Een man en vrouw dragen hun gebombardeerde baby voor zich uit. Behoedzaam. Als een geschenk. Een offer. Als iets dat nog kan breken. Dat nog koestering nodig heeft zonder het te weten. Zijn ze op weg naar baby's begrafenis? Is er een echte begrafenis? In elk geval lijken ze op weg naar een afscheid. Het afscheid van zeker drie levens. Het noodlot gidst hen, stuurt hun stappen. De man kijkt voor zich uit. De vrouw streelt het kind vluchtig over een schoongewassen grauwe wang. Ze huilt simpel en bescheiden maar ook zo ongeremd dat ik het nooit wil - maar misschien toch zal - vergeten. Nog maar een paar maanden terug, besef ik, bracht ze het kind ter wereld. Een geboorte is nooit makkelijk, een leven altijd kostbaar. Misschien heeft ze meer kinderen. Misschien doet die overweging er heel weinig toe. Ze draagt een hoofddoek, en zonderlingen die dan niet om haar zouden kunnen huilen, niet mét haar zouden kunnen huilen - van hen kende ik er enkelen. Maar nu niet meer. Ze