Zo begint het: late ochtend in november, scherp schemerlicht. En verder? Verder alles chill. Behalve die verveling dan in de ogen van het meisje bij de tramhalte. Nee. Wacht. Dit is meer dan verveling. Dit is toch chill. Dit is heilige puberbezonkenheid op die novemberochtend bij een eenzame tramhalte, dit is een beetje hoop, iets meer hopeloosheid. Niets weten, veel voorvoelen. Wachten dus. Maar op wat? De hardnekkigste van alle bekoringen, de herinnering die opduikt uit de hinderlaag van het alledaagse, die weer levensecht tevoorschijn tovert wat voorgoed geweest is en wat toch bleef voortleven in zintuigen en zenuwcellen, ongeschonden en dan ben je niet meer vijfenveertig jaar ouder maar óók zeventien, opnieuw zeventien, een volwassene in wording en de schemering en het heldere licht zijn nu van een vroege avond eind mei of begin juni, eind jaren zeventig en het is geen november