Midden op de Erasmusbrug, het is de mildste herfstavond ooit, wanneer hij de pas inhoudt: een imposant cruiseschip ligt flonkerend aan de Wilhelminakade, tien verdiepingen hoog of daaromtrent. Hij zou het best willen: nu een hut boeken, die varende stad beklimmen, alleen. Zich in de roezige, traag voortdeinende massa verliezen, het gedweeë getij van eenzaamheid in kuddeverband. Mee met het varend droompaleis naar om het even welke havens en kusten, het wrangzoete sprookje omhelsd. Wegvaren, nooit meer iets van zich laten horen: daar af en toe over dagdromen, op weg naar huis, op weg naar het tere, onwetende lief, de Erasmusbrug af. ©Carl Stellweg