Zeven jaar oud ik zat op een Franse nonnenschool in een moslimland gaf mijn tekening aan mijn lievelingsnon, die mij soms knuffelde. ‘Dieu’ stond er in sierlijke reuzeletters, met gearceerde zonnestralen. Ze keek, en ik zei, zomaar ineens: ‘ Pour vous, soeur .’ Want jonge nonnen lieten zich ‘zuster’ noemen ook al waren ze dat niet. D e zusjes van God waren ze misschien. Dat zou kunnen. Maar geloofde ik toen al niet, Toen schonk soeur me haar zonnigste zonnigste jonge nonnenlach haar meest openlijk onzusterlijke lach tot dan toe en weet je wat? Weet je wat ik dacht? Wat onwijs goed eigenlijk dat er geen god is dat er geen god is dat in plaats daarvan in plaats daarvan er misschien soms liefde is. ©Carl Stellweg