The hollow boy

Wat wij hadden in onze stad noem het liefde noem het vriendschap noem het een navrant faliekant larmoyant touchant of degoutant misverstand wat het ook was wat we hadden het had alles te máken met deze stad onbetrouwbaar tot in het merg hard en kwetsbaar enerverend fascinerend wat niet al! heel vaak wilde ik weg maar wat had er  dan  moeten worden moeten worden  van die stad? Misschien zijn er meer steden zoals deze. Ooit leek het mij dat deze stad een hele berg aan herinneringen  te verliezen had. Nooit eerder had ik iemand ontmoet die alles om haar heen zo op zichzelf betrok vervloekt waren we maar ook voorbestemd we woonden immers in dezelfde stad die ons had samengebracht ook al klopte er schrikbarend weinig tussen ons ook al klopte er zo prachtig weinig aan ons zoals er ook aan deze stad zo schrikbarend weinig prachtig weinig klopt. Het gaat altijd om het weinige dat klopt. Het is altijd weinig dat klopt. Wat sneu spijtig en subliem dus dat onze mismatch klopte als ee

  Het roerendst vind ik nog hoe zij zich rillend staande houdt in de kille ochtendwind: kleine knalgele donderstraal, kortstondig opgestoken iele middelvinger naar de grauwheid van alledag.   De unieke heldere constellaties die zij vormt met soortgenoten in het uitgeputte, geplette gras. Miniem, boterkleurig, zacht gesternte in de berm.   Ze ontkiemt tussen de klinkers, bloeit, sterft af en verwaait, geeft ‘t leven gedachteloos door. Niemand die een flauwe notie heeft waarom.   Zijzelf al helemaal niet.   Het leven stelt zich geen vragen, Net als de werken van J.S. Bach kan het geen besef hebben van wat het allemaal aanricht in de harten van aanhangers en aficionado’s en anderen die het al dan niet vrijwillig ondergaan   Dit geldt in het bijzonder voor de straatmadelief. De straatmadelief weet niets van ontroering.   Anders liet ze het misschien wel – dat kleine tegendraadse leven van haar. Dan was de aardigheid er o