Onze mismatch

Wat wij hadden
in onze stad
noem het liefde
noem het vriendschap
noem het een
navrant
faliekant
larmoyant
touchant
of degoutant
misverstand

wat het ook was wat we hadden

het had alles te máken met deze stad
onbetrouwbaar tot in het merg hard en kwetsbaar
enerverend fascinerend wat niet al!

heel vaak wilde ik weg maar wat had er dan 
moeten worden
moeten worden van die stad?

Misschien zijn er meer steden
zoals deze. Ooit leek het mij
dat deze stad
een hele berg aan herinneringen 
te verliezen had.

Nooit eerder had ik iemand ontmoet
die alles om haar heen
zo op zichzelf betrok
vervloekt waren we
maar ook voorbestemd
we woonden immers in dezelfde stad
die ons had samengebracht

ook al klopte er schrikbarend weinig tussen ons
ook al klopte er zo prachtig weinig aan ons
zoals er ook aan deze stad zo
schrikbarend weinig prachtig weinig klopt.

Het gaat altijd om het weinige dat klopt.
Het is altijd weinig dat klopt.
Wat sneu spijtig en subliem dus
dat onze mismatch klopte als een bus.

Termen als ‘borderline’
en ‘bipolair’
die kende ik nog niet
wel ‘vriendschap’
‘liefde’ zelfs

Even plechtig als kwistig
beleden vaak verraden
vaak weer in genade
aangenomen uiteindelijk
tegen beter weten in gebezigd

tot ik voor het allerlaatst de deur
vernietigend hard dichtsloeg
en ik haar brief van dagen later
pas weken later las maar gelukkig

moeilijk kon ontcijferen:
haat-hiërogliefen
spijkerschrift van een geschifte
een brief die mijn medelijden
en mijn woede
om mijn medelijden wekte.

Waarom doe jij jezelf dit aan
was een vraag die men mij stelde
jij weet toch die chick heeft een
geschiedenis - jij kent die toch?

Moet je horen gast: ik deed dat
mijzelf aan omdat die chick
een stuk van deze stad was

en om haar verzoeningstranen 
die mij zeiden dat er meer was

dan paniekvuurwerk
valse vonkenpracht

in de dansende spelonken
in de feestnacht boven de stad.

Jaren later een ontmoeting
op de fiets in onze stad.

Mijn verbazing over haar nerdy brilletje
haar waardering voor mijn leren jack – zo
stoer was ik vroeger niet. Was zij dan
wél zo nerdy? Had ik haar in haar nerdiness
belemmerd en zij mij in mijn stoerheid?

Vervolgens het
schrapen van haar keel
en na jaren weer
haar hand op mijn arm
minzame hand van vroeger
die mij in het hier en nu
om vergeving bad.

Vanwege wat?

Vanwege alles wat
is voorgevallen schat.

En mijn repliek

of ze mij nu nóg
niet genoeg op mijn
ziel getrapt had.

Het was de laatste keer dat onze paden
elkaar kruisten. Of misschien
de laatste keer
dat wij elkaar herkenden.

Ze woont in een andere wijk nu maar niet ver.
Dat weet ik. We lieten elkaar los
maar zijn er nog, beiden, as we speak,
in deze stad. Deze altijd weer reikhalzende stad
schrikbarende stad
deze vanzelfsprekend hartbrekende stad.

 ©Carl Stellweg