Zeven jaar oud ik zat op
een Franse
nonnenschool
in een moslimland
gaf mijn tekening aan
mijn lievelingsnon, die
mij soms knuffelde.
‘Dieu’ stond er in sierlijke
reuzeletters, met
gearceerde
zonnestralen.
Ze keek, en ik zei,
zomaar ineens:
‘Pour vous, soeur.’
Want jonge nonnen lieten
zich ‘zuster’ noemen
ook al waren ze dat niet.
De zusjes van God
waren ze misschien.
Dat zou kunnen.
Maar geloofde ik toen al niet,
Toen
schonk soeur me
haar zonnigste
zonnigste jonge
nonnenlach haar
meest openlijk
onzusterlijke lach
tot dan toe en
weet je wat?
Weet je wat ik dacht?
Wat onwijs goed
eigenlijk
dat er geen god is
dat er geen god is
dat in
plaats daarvan
in plaats daarvan
er misschien soms liefde is.
©Carl Stellweg
Comments
Post a Comment