Even een klacht. Ik ben immers ook maar een mensch. Op een ander sociaal platform dan de amorfe blubberbak genaamd feesboek, vertrouwde ik een kennis toe die mij kwistig vindikleukt, vindikinteressantt, vindikgeweldigt en hearheart, dat ik mijn boekjes aan de straatstenen niet kwijtraak. Hoewel ik ze veelvuldig onder de aandacht breng, waar ik maar kan, hoe ik maar kan, en ondanks sloten vindikleuks, vindikinteressants en vindikgeweldigs, en ondanks een sliert zeer lovende recensies van mensen die weliswaar niet voor grote media werken, maar geen nitwits, kletsmajoors of 'kennissen' zijn.
Gewoon, vakmensen. Boekhandelaar
Remco Houtepen bijvoorbeeld, die nu even boos op mij is omdat ik hem zojuist
'020' heb genoemd, maar dat gaat vanzelf weer over. Of de veelzijdige
schrijfster/recensente Marjet Maks. Of Dettie 'Leestafel' Hengeveld, die al
vele jaren de veelgelezen boekensite leestafel.info beheert, en alles leest wat
los en vast zit.
Het helpt niet. Geen moer. Ik heb de
afgelopen twee maanden misschien drie boeken verkocht.
Toch zou het zomaar eens kunnen dat ik beter schrijf dan
veel mensen die wel met succes publiceren. Zo. Die zin staat en haal ik niet
weg. Ik schrijf ook al heel lang. Tientallen jaren namelijk. Voornamelijk als journalist (met een 'fijne
pen', vraag maar na), maar ik ben ook actief als vertaler en ghostwriter, en
schrijf sinds een jaar gedichten. Die zijn (nog) niet van een bijzonder hoog
niveau, vind ik zelf, toch hebben enkele collega-schrijvers mij al aangeraden
mijn gedichten te bundelen.
Mijn stijl is kraakhelder maar
doorwrocht, ritmisch, vaak oorspronkelijk, geestig, aangenaam weemoedig en
nooit banaal of modieus. Dat beweer ik niet, dat zeggen de recensies. Lees maar. Bijvoorbeeld op Hebban, kortverhaal.info of leestafel.info. Wat waarschijnlijk niet helpt is
mijn wat compromisloze en driftige karakter, het feit dat ik niet bij een traditionele
uitgever verschijn, een Oude Witte Heteroseksuele Man ben, en schrijf over
tijdloze onderwerpen als vriendschap, liefde en eenzaamheid. Ik zit niet 'op de
huid van de tijd', maar je kunt mij evengoed nu als over twintig jaar lezen.
Denk ik.
Enfin, wat antwoordde mijn kennis op
dit alles: 'Ik zou willen dat ik je kon helpen, maar helaas: dat kan ik niet.'
Ik antwoordde: 'Er is een heel voor
de hand liggende wijze waarop je mij kunt helpen.'
U raadt het al. Wat volgde was
stilte. Einde conversatie.
Dus toen stuurde ik haar een
privéboodschap. Ik vermeld haar naam niet, dus schend geen privacy. Ik schreef:
"Niet om het een of ander, maar
bespaar mij voortaan verzuchtingen als 'ik zou willen dat ik je kon helpen...'
als je mijn boekje niet wilt kopen. Dat laatste is je godsgloeiende goeie
recht, maar het betekent ook dat je níet zou willen dat je mij kon
helpen. Mijn boekje is niet duur, wat er in staat is geen shit, mijn stijl
bevat zelfs sporen van Carmiggelt van wie je schijnt te houden, dus een groot
offer kan het nooit zijn. Wil je dat offer niet brengen? Moet je nog zo veel
lezen? Prima. Even goede vrienden. Maar kom dan niet aan met je 'ik zou willen
dat ik je kon helpen', want dat is simpelweg niet erg oprecht en onoprechtheid
frustreert me. Ook ik heb veel op mijn nachtkastje liggen en kom soms pas na
een jaar of twee toe aan het lezen van boeken die ik heb gekocht, maar het
weerhoudt me er niet van boeken te kopen van kennissen en collega's van wie ik
weet dat ze geen rotzooi produceren, en die steun nodig hebben. Die steun geef
ik ze van harte. Dat vind ik fijn om te doen en dat vinden zij fijn. Niet
iedereen doet dit, dat is al te duidelijk, maar wees daar dan ook duidelijk
in."
Het komt erop neer dat ik nu wel
klaar ben met de vindikleukjes, de succeswensen en de steunbetuigingen als het om mijn boeken gaat. Die wil
ik niet. Wat ik wil, is je geld. Een heel klein beetje van je geld. En je
voordeel van de twijfel. Je belangstelling, als je een snippertje daarvan te
vergeven hebt. Meer vraag ik niet. Maar ook niet minder. Vindikleuk mijn boek als je het ook koopt, en anders niet. Anders betekent je vindikleuk helemaal niets,
niente, nada, nitsjewo, rien du tout.
Wil je aardig gevonden worden? Is dat waar het je om gaat? Ik vind je al aardig. Ik vind iedereen aardig. Heus. Dat is geen moeite, aardig betekent meestal niet zo veel. Ik vind je dus op voorhand aardig. Ik ben niet de makkelijkste, maar ook warempel niet de beroerdste. Einde klacht. Peace.
Hier kun je mijn boeken bestellen:
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?
en
bid=12649&language=en
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=13143
en ook
https://www.bol.com/nl/nl/s/?searchtext=carl+stellweg
Comments
Post a Comment