Wanneer ze voorgoed verdwenen lijkt
verschijnt ze weer
terugkerende boze droom
van weleer
gekloofd
gelooid geteisterd gelaat een
Indiaans opperhoofd waardig
De krans van vaalbleek poedelhaar
Ze is afstotend maar nog altijd een
mens
Het kleurloze vuur in haar ogen haar
schorre robotstem ze vraagt
of ze iets mag vragen
en als je haar negeert
schrikaanjagende stemverheffing
Jaren geleden trof ik
haar voor het laatst
het Centraal Station is nog steeds
haar stomping ground haar
lotgenoten zijn allang uitgeweken
maar trouw aan haar langdurige lot
is zij gebleven
Voor het eerst zag ik haar zo’n
kwart eeuw geleden en
wat mij verbluft en beangstigt is
dat ze niets is veranderd
eeuwige jeugd op haar manier
eeuwige jeugd voor eeuwig
verkwanseld
De taaie ruïne van haar gezicht de
hoornlaag op ziel en organen ik
probeer me
er wel en geen voorstelling van te
maken
Ze vraagt nog altijd hetzelfde
vroeger guldens nu euro’s
komt net tekort voor een slaapplaats
als je wilt huilt ze maar dan
zonder tranen
haar verhoornde verdriet
bekoort mij niet
Ze verdwijnt met haar stijve
doortastende junkiepas
junks zijn snelwandelaars ja
topsporters ja eeuwige veteranen
en zoals altijd is ze ronduit
uitdagend gekleed
maar nu zie ik toch iets
dat nieuw voor mij is dat mij
aldoor ontging dat mij
heel die kwarteeuw ontsnapte
en mij nu schokt en beschaamt:
haar welgevormde
onbegrijpelijk jonge benen
haar oude meisjesbenen
Ik denk aan een smeulend dystopisch
Rotterdam
en hoe zij ook in scheefgezakte
straten
haar kostje nog bijeen zal weten te
schrapen
de doden doorzoekt
ik ben niet dood maar
houd mij dood
ze doet het niet zonder respect
met voor het eerst in haar blik
een zweem van deernis en spijt
van wijsheid en moederlijk mededogen
eindelijk heeft ze je dan waar
ze je al die vermorste tijd hebben
wilde
Als het masker van de wereld
is gevallen zal zij heersen maar
toch niet veranderen
ze zet haar strooptocht voort
met die onverwoestbare
jachtige pas die jachtige junkiepas en
nog steeds nog steeds
op die onverdraaglijke
elfjesbenen
Ze is eigenlijk een hinde
een horror-hinde
de hinde van de dood
maar nog altijd een mens
©Carl Stellweg
Comments
Post a Comment