Flirten, een gewichtig onderwerp

Wat was je leukste flirt? Dat vroeg iemand op facebook mij (en anderen) laatst. Een gewichtige vraag die een antwoord verdient.  Want flirten is belangrijk. Er is veel ruwheid en oppervlakkigheid in de wereld, wat u zegt, maar zolang er nog wordt geflirt, is er hoop.

Flirten is natuurlijk verre van inclusief, want je flirt wel met de een en niet met de ander, en je doet dat ook nog eens volgens subjectieve criteria (die overigens wel aantrekkelijke mensen privilegieert!), het is dus veel meer een uitsluitings- dan een insluitingsmechanisme, maar dat vind ik niet erg, want je kunt maar voor een beperkt aantal mensen iets betekenen in het leven, en zolang je dat doet, en je verder als een oppassende burger gedraagt, doe je het goed. Laten we er voorlopig vanuit gaan dat de flirtdrift in de wereld zo sterk is, dat ze niet in haar voortbestaan wordt bedreigd door het inclusiviteitsmonster.

Als adolescent was ik een gemankeerd flirter. Ik wilde wel, maar beheerste slechts één techniek: het etaleren van een vroegwijs, verfijnd cynisme. Ik probeerde dus aan te trekken door af te stoten en oogstte daar beperkt succes mee. Later ontwikkelde ik een wat rijker repertoire. Flirten is volgens mij niet zozeer iets wat je doet, maar wat in je zit, en wat af en toe in je opborrelt. De spontaniteit is essentieel. Wel kun je leren om het makkelijker in je te laten opborrelen. 

Sommige mensen hebben het simpelweg niet in zich, 't is zonde dat ik het zeg. Ze missen het flirt-gen kennelijk. Het petit-je-ne-sais-quoi dat je tot een adequaat flirter maakt. Ze zijn gewoon te serieus, of te saai. Daarnaast heerst in de nutsgedreven westers-protestante wereld de opvatting - wat mij betreft het misverstand - dat flirten geen doel op zich kan zijn. Dat het tot iets moet leiden: tot neuken, of tot trouwen, simpel gezegd. Of tot neuken én trouwen. Nu heeft flirten zonder twijfel met erotiek te maken, maar de lineaire gedachte flirten-neuken-trouwen is uitermate on-erotisch. Niet iedereen ervaart dit zo, heb ik vastgesteld, niet iedereen beleeft aardigheid aan flirten om het flirten zelf, de ene mens heeft nu eenmaal minder verbeeldingskracht dan de ander, is meer nutsgedreven dan de ander.

Enfin, wat was mijn leukste flirt? Een ultrakorte flirt. Een jaar of tien geleden zat ik op een caféterras in Toronto, tegenover het Ottawa Art Gallery. Dat is geen galerie, het is het mooiste museum van de stad, maar dat terzijde. Een bus stopte voor het stoplicht, pal voor het café. Ik zag een meisje aan een raam zitten. Ze droeg een wollen mutsje, hoewel het bepaald geen koude dag was. Een wollen mutsje met weelderig haar daaronder. Een leuk hipstermeisje. Ik keek naar haar, ze keek terug. Ze zwaaide naar me, niet uitbundig, maar beheerst, haast aandachtig, en lachte, ze had er duidelijk schik in om oogcontact te maken met een onbekende en naar hem te lachen en te zwaaien en ze deed het onmiskenbaar flirterig, en ik zwaaide terug, als een blij verraste schooljongen. Misschien had ze gewoon een goeie bui. Het was mooi weer, en dit was Toronto, een geweldige stad.

Haar glimlach, en vooral de spontaniteit van die glimlach, waren ook mooi. Erg mooi. Daarop trok de bus op.

Kortom: de mooiste flirts zijn de meest vluchtige. Twee totaal onbekenden die elkaar heel even, in een impuls, een cadeautje geven.

Maar stel dat de bus langer was blijven staan: dan hadden we onze gezichten van elkaar afgewend, en zou ik het moment hoogstwaarschijnlijk snel zijn vergeten. Nu is het onbekende, glimlachende meisje in een wegrijdende bus in een stad ver hiervandaan een dierbare herinnering gebleven.