Skip to main content

Nieuwe roman: De Handlangers. Verschijnt dit najaar.

 


Flaptekst: 

Het is zover: de grote kladderadatsch. De beschaving is bezweken. Marco Ferwerda is een overlevende. Weggestopt op zijn vrijwel verlaten ‘landgoed’ – voorheen een tbs-kliniek – houdt hij zich staande en kijkt terug op zijn leven.

Zijn kinderjaren met zijn vrome adoptieouders, die hem omringen met liefde en begrip, maar toch onmenselijke verwachtingen van hem hebben.

Zijn ontmoeting, dertien jaar oud, met de flamboyante Felix, zijn vijf jaar oudere, briljante, radicale halfbroer, die hem na slechts één dag van onvergetelijke vriendschap weer ontvalt.

Zijn korte maar hevige liefdesrelatie, als veertienjarige, met Filicesca, prinses van Verdringingsland, die hem later schijnt te zijn vergeten.

De ijzingwekkende dromen over zijn – en Felix’ – biologische vader, de onbekende entiteit die afstoot en aantrekt.

De onbegrijpelijke misdaad die Marco uiteindelijk pleegt, waardoor hij op het landgoed terechtkomt.

Nu, op datzelfde landgoed, vraagt Marco zich af wat het allemaal heeft betekend. Waarom iedereen uit zijn leven verdween totdat hij er zelf uit verdween. Wie de hoofdverantwoordelijke is voor de grote kladderadatsch, dat ook. En of Filicesca, prinses van Verdringingsland, ooit nog zal komen om te doen wat ze hem verplicht is: hem zijn leven uitleggen.

‘De handlangers’ is een modern sprookje, vol mysterie, speelsheid en lyriek, over het raadsel van de vriendschap, het keurslijf van de liefde, de valkuil van het idealisme, en de noodzaak een sluitend verhaal van je leven te maken, hoe dan ook.

Carl Stellweg is auteur, vertaler, journalist, en ghostwriter. Eerder publiceerde hij de roman Mijn beeldschone aandoening en twee verhalenbundels: Het verbond tegen meedogenloos mooie jongens en De blonde varaan.

Lof voor Mijn Beeldschone Aandoening:

‘Zwaar onder de indruk van dit boek. Het is heel goed geschreven en het verhaal zit knap in elkaar.’ –

Leestafel.info

‘Het woordgebruik van Stellweg dwingt bewondering af: oorspronkelijk, subtiel, uitputtend en gevarieerd…’ Algemeen Dagblad

Over De Blonde Varaan:

‘Met deze bundel zet Carl Stellweg zich met verve op de literaire kaart van het korte verhaal… prachtige zinnen met filosofische diepgang, de soms melancholieke ondertoon, de dromen en verlangens.’ Marjet Maks voor kortverhaal.info

Over Het verbond tegen meedogenloos mooie jongens:

‘De werelden die hij schept roepen herkenning op en tevens vervreemding. Daarbij laten zij zich steevast in meerdere lagen lezen, maar ook als je dit niet meteen ziet zullen de verhalen je met grote vaart meenemen.’ Remco Houtepen, boekhandelaar.

Comments

Popular posts from this blog

Lenny Kuhr for Dummies

Het verstoren van het optreden van Lenny Kuhr is slecht en dom. Punt. Dit incident een uiting van jodenhaat noemen is óók slecht en dom. De pest hebben aan Israel, aan wat Israel doet, is niet hetzelfde als de pest hebben aan joden. 'Israel' en 'joden' zijn niet hetzelfde. Als je dat niet begrijpt, ben je debiel, ben je een gore opportunist, of ben je totaal vooringenomen. We leven in een land waarin niet-joden tegen joden die niet van Israel houden zeggen dat ze antisemiet zijn. De nieuwe onzichtbaren, de nieuwe genegeerden, dat zijn de joden die Israel niet steunen. Je van die mensen niets aantrekken is antisemitisme in de overtreffende trap, waar zo ongeveer de hele Nederlandse politiek zich schuldig aan maakt. Dat is nóg erger dan het verstoren van een optreden van Lenny Kuhr. Vraag maar aan Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid , die ik al jaren ken. Een dappere man. Tien keer zo dapper als de hele Nederlandse Tweede Kamer en de Nederlandse regering bij elkaar...

Het antisemitisme van de Nederlandse politiek

  Ja, erg, het antisemitisme in Nederland. Het rijst de pan uit. Het is weer 1933. Goed dat Dilan Yesilgoz, Miriam Bikker en Ulysse Elian - politici die bekend staan om hun open, onbevooroordeelde houding - in gesprek zijn gegaan met 'vertegenwoordigers van de joodse gemeenschap'. Dat wil zeggen: een deel van de joodse gemeenschap. Bijvoorbeeld Esther Voet, die ooit, als voorzitter van het CIDI (Centrum voor Informatie en Documentatie Israel, in de praktijk een lobbyclub voor de politiek van Israel ), het liquideren van vier voetballende Palestijnse jongetjes op het strand van Gaza afdeed met: 'Ja, vreselijk, maar dit is wel, oorlog, hè?' Esther Voet, die je op twitter nog wel eens kon betrappen op het delen van fakeberichten en dan boos reageerde. Zij is echt de meest bona fide en betrouwbare vertegenwoordiger van de joodse gemeenschap die je kunt vinden. Net als Ron Eisenmann, de huidige voorzitter van het CIDI. Wat is tegenwoordig antisemitisme in Nederland? Dat is v...

'Gaza is een hele liefdevolle samenleving'

Dit artikel verscheen ook in Soemoed januari-februari nr. 1   Carl Stellweg Eind januari had ze Ali nog gesproken. Ze kon hem amper verstaan door de inslaande bommen, het rommelen van de dood die hem en velen anderen in Khan Younis – de grootste stad in het zuiden van de Gazastrook – permanent belaagde. ‘Ik wil alleen je stem even horen’, zei Ali, negentien jaar oud, boven het oorlogslawaai uit. Aan de andere kant van de lijn was kunstenares Suzanne Groothuis in het verre Nederland. Die verzuchting zei veel. Twee zaken helpen de Gazanen in hun humanitaire doodsnood het meest: het beetje materiële hulp dat ze ontvangen én het contact met de buitenwereld. Dat laatste zegt hun dat ze echt geen menselijk ongedierte zijn. Het weerspreekt de boodschap van vernietiging die dagelijks op hen neerdaalt en die luidt: jouw leven is niets waard. Het bevestigt dat ze nog steeds menselijke wezens zijn die de belangstelling en het medeleven waard zijn van andere menselijke wezens, in een ander, v...