De hand waar het bloed in honderden hectoliters vanaf druipt

 

Kijk eens goed naar deze foto. Hoe hoog en triomfantelijk, hoe demonstratief vastbesloten en zelfverzekerd, deze arm en hand de lucht in gaan. Let op dat verstolen, zelfvoldane uitdagende grijnsje. Een smirk heet dat. Een grijnsje dat de internationale gemeenschap willens en wetens schoffeert.

Dit is de hand van Robert Wood, Amerikaanse vice-ambassadeur bij de VN. De hand waarmee de VS zijn veto uitsprak tegen een resolutie van de VN-veiligheidsraad inzake een oproep tot een humanitair staakt-het-vuren in Gaza. 

Het is een hand waar bloed aan kleeft. Sterker: waar bloed in honderden hectoliters vanaf druipt. Een hand die in zijn eentje de dood van nog eens vele burgers in Gaza, onder wie veel kinderen, bezegelt. Want alle andere leden van de Veiligheidsraad stemden vóór - op de traditionele poedel van Washington, het Verenigd Koninkrijk, na. Dat onthield zich van stemming. Omdat - hou je vast - deze humanitaire, dus niet politieke, resolutie geen 'veroordeling van Hamas' bevatte.

Maar het is ook een hand die, onbedoeld, militair falen erkent.

Als een humanitair staakt-het-vuren Hamas te zeer in de kaart zou spelen, alleen maar de kiem zou leggen voor een nieuwe oorlog, dan heeft Israel - na twee maanden van bombardementen, 15.000 doden, 5.000 vermisten, 1,8 miljoen ontheemden (op een bevolking van 2,2 miljoen), en de helft van de Gazastrook verwoest - militair nog niet veel bereikt. Hoeveel meer dood en verwoesting en ontheemding zijn er dan nodig om te winnen? 

Wat betekent 'winnen' van een leger dat niet eens bestaat, dat niet meer is dan een verzameling milities, behoorlijk bewapend en goed georganiseerd wellicht, tot op het bot gemotiveerd, maar in de verste verte niet te vergelijken met het Israelische leger, en ingebed in de bevolking (wat iets anders is dan de bevolking als levend schild gebruiken, een nogal loze aantijging gezien de bevolkingsdichtheid in de Gazastrook en de opzienbarende reikwijdte van de Israelische bommencampagne)? 

Wat betekent het winnen van een oorlog die niet wordt gevoerd? Die je verliest als de ander niet verliest, die de ander niet hoeft te winnen, alleen hoeft te overleven? Hoe beslecht je een asymmetrisch conflict? De geschiedenis leert dat dit alleen lukt als je de bevolking decimeert. En dat is geen winnen.

En dan hebben we nóg een probleempje: de Westelijke Jordaanoever.

Daar is het ook 'onrustig'. 

Niet vanwege Hamas, want dat deelt daar de lakens niet uit. 

Het is wel een misverstand te denken dat daar geen 'Hamas' zou zijn, zoals wel eens wordt beweerd. Er is daar wél 'Hamas'. Hamas is er zelfs behoorlijk populair. Er is daar ook, net als in de Gazastrook, Islamitische Jihad, er is daar Al-Aqsa martelarenbrigades, en what have you. Waar precies? Vooral in het notoir 'onrustige' vluchtelingenkamp van Jenin, dat ik ken, maar ook elders.

Het gewapende verzet kan met medewerking van de Palestijnse Autoriteit worden beheerst, maar geloof me: wil ze zelf overleven, dan zijn er grenzen aan de medewerking die de Palestijnse Autoriteit zal verlenen.     

Er is een mateloos gebrek aan inzicht in wat Hamas ís. Hamas is namelijk meer dan één entiteit. Wat in de oorlogsberichtgeving onder 'Hamas' wordt verstaan, is een coalitie van strijdgroepen, waarvan de gewapende vleugel van Hamas - de Izzedine al-Qassam-brigades - er een is (en dominant). Er is ook een politiek leiderschap, dat in Qatar ('in luxe badend'), maar ook in Libanon en in de Gazastrook zelf verblijft. En er is - men wordt soms boos als daar op wordt gewezen omdat het Hamas 'humaner' maakt - een 'tak' van sociale dienstverlening: scholen, gezondheidszorg, armoedeverlichting.

En er is een ideologie. Toegegeven: dat is wél vaak onder de aandacht gebracht. Zelden is die ideologie echter concreet omschreven, behalve in hysterische termen. Bij deze: het betreft een militante nationalistische verzetsideologie met religie als drijvende kracht. Want dat is wat het acroniem HAMAS betekent. Harakat al-Muqāwamah al-ʾIslāmiyyah, ofwel Islamitische Verzetsbeweging.

Het is een ideologie die een dwingende bestaansreden heeft. Of je't leuk vindt of niet. 

De Palestijnen zijn in meerderheid moslims - zoals de Zionisten in meerderheid joods zijn - en ze hebben iets om zich tegen te verzetten. Zolang zij in naam van het zionisme - en dus ook het jodendom - worden gemarginaliseerd, gekoloniseerd en bezet, zal er een soort van Hamas bestaan. Zal er verzet bestaan, vaak religieus geïnspireerd, dat zich van elk denkbaar middel zal bedienen: van legitiem en vreedzaam tot bloeddorstig en barbaars.

Laatst zag ik een interview met Mahmoud al-Zahar, hardliner van Hamas, chirurg van beroep, die ik zelf zo'n 23 jaar geleden sprak. De slotvraag in het interview van kort geleden luidde waar het hem en zijn beweging uiteindelijk om ging. 

'Justice,' zei hij, zonder aarzeling.

Zoals het onmeetbare en glibberige begrip 'liefde' een belangrijk principe is in het christendom, zo is het nauwer te begrenzen en dus praktischer begrip 'gerechtigheid' essentieel in de islam.    

De gewapende vleugel is dus eigenlijk de top van een ijsberg. En dan is er ook nog de Palestijnse Islamitische Jihad, een Hamas in het klein (en extremistischer).

Wat gaan we daartegen doen? Gaan we nog even door met de genocidale pletwals in Gaza, gaan we dat eventueel dunnetjes overdoen op de Westelijke Jordaanoever (waarbij we natuurlijk wel die fijne kolonisten moeten omzeilen?)

Gaan we door totdat we het door het Westen ongewenste volk van de Palestijnen door een bloederige pleepot hebben gespoeld? Is dat wat we willen? Dan hebben we de geschiedenis inderdaad herhaald. Dan kan het nie wieder, de geest van nie wieder, ook door de pleepot. 

Wees er maar trots op, Robert Wood et al. #Teamchildkillers in pak met stropdas. Een boevenpak zou jullie beter passen. Zo niet een galg, want de doodstraf bestaat nog in Amerika. 

©Carl Stellweg